IT GETS BETTER! GO OBAMA

Το τραγούδι αυτό δημιουργηθηκε με αφορμή τις δολοφονίες και αυτοκτονίες νεαρών ατόμων της ΛΟΑΔ κοινότητας!

La emotiva carta que escribió a los senadores un joven adoptado por un padre gay

Sres. Senadores:

Mi nombre es Daniel Lezana, soy hijo de Luis Lezana, tengo 16 años y nos adoptamos hace seis, por eso ahora puedo llevar nuestro apellido.

El martes 8 de junio, estuve con mi papá en el Senado, escuchando las distintas opiniones, entonces yo, también quiero dar mi opinión.

Yo no divido a la gente por su sexualidad, héteros, homos, travestis… y demás, posibilidades.

Mis padres biológicos eran heterosexuales y por esas cosas de la vida, con mi hermanito, terminamos viviendo en un hogar (no quiero hablar del porqué).

Cuatro veces más, intentaron adoptarme, familias heterosexuales, y me devolvieron, porque decían que era travieso, una vez me devolvieron por que les puse mucha comida a los pececitos y se murieron, al parecer por comer mucho. Y las otras veces no recuerdo bien, sólo tenía más o menos 8 añitos.

Con todo esto, yo no digo que todos los héteros son malos, es más, yo soy hétero, me gustan las chicas y soy buena persona.

A los 10 años, apareció en el hogar Luis, mi papá del alma, como nos llamamos nosotros. Entonces el juez me dijo: «Mirá Dani , hay un Sr. soltero, que tiene un perro grande que se llama Carolo, y quiere adoptarte». Yo no lo podía creer, había una nueva esperanza para mí, yo pensaba que iba a terminar en el hogar como muchos de los chicos grandes. Ya a mi hermanito lo habían adoptado porque era muy chiquito, él sí había tenido suerte… y yo, ya era grande, ¿por qué nadie me quería?… todas las noches me lo preguntaba, hasta que me dormía, sin respuestas…

Y así fue que nos vinimos a Buenos Aires. Al principio no fue fácil. Luis es arquitecto, así que la casa siempre es un lío, siempre está remodelando algo, no tiene descanso… jajaja. Luis es re hincha, todo el día está diciendo: ¿estudiaste?, ¿te bañaste?, ¿te lavaste los dientes… ¡¡Ufa digo yo!!, ya estoy harto… pero, cuando me voy a dormir por las noches, sé que él siempre sube a taparme y a darme un beso en la frente, qué molesto… ¿no? jajaja.

Cuando pasó el tiempo y me animé a hablar con mi viejo de lo que es la homosexualidad, al principio, no me gustó, pero porque no lo entendía. A ustedes señores senadores, les debe pasar lo mismo ¿no…? ¿Ustedes entienden con el corazón lo que es ser gay?

Después con el tiempo, empecé a ver con mis ojos del corazón a Luis y Gustavo (su ex pareja, ahora se separaron)… también soy hijo de padres separados… ojo con mis traumas… jajaja. A mí, me hubiera gustado que Luis y Gustavo se casen, hubiera tenido dos papás.

Cuando vivíamos los cinco (había dos perros), todo era más divertido. Luis (mi viejo) era el malo y nosotros éramos sus víctimas… jajaja… era muy divertido, todos estábamos en su contra, él siempre tiene que organizar todo.

Según Luis (y yo me río mucho) tiene que ser madre y padre a la vez…¡es un personaje! A todos los hijos que se crían sólo con un papá o una mamá, les pasa lo mismo ¿no?, sus papás cumplen los dos roles, el mío lo hace y a veces, es re pesado.

Nosotros somos una familia, les guste o no a muchos, esta es mi familia.

Para los que piensan o creen que mi viejo me inculca el ser gay o me puede contagiar, ¡se equivocan! A mí me gustan las chicas y ¡mucho!, pero ¿qué pasa si fuera gay?, ustedes creen que es porque me crío un gay… mmm… yo no lo creo. Ahora que estoy escribiendo por los derechos de mi viejo y los míos, quisiera, que él se casara. Como me voy a casar yo el día de mañana.

El, cuando se case, lo va hacer con otro gay, que sienta como él. No se va a casar con los héteros, ¿de qué tienen miedo?, ¿qué los gays son una plaga que nos van a invadir?, Si se casa mi papá, el boletín de la escuela lo van a poder firmar los dos, a las reuniones del colegio puede venir cualquiera de ellos. Quiero tener los mismos derechos que tienen mis compañeros del colegio, y si ellos (mis papás), se separan, tener los mismos derechos, que tienen los hijos de padres separados… sus hijos los tienen y yo no, ¿por qué?

Bueno, lo último, yo estoy orgulloso del padre que tengo, de él aprendo que en la vida hay que luchar por las cosas que queremos, y yo, querido viejo, siempre estaré a tu lado.

Y por favor señores senadores, los gays se van a casar entre ellos, no tengan miedo, no se van a casar con ustedes.

Muchas gracias.

Daniel Lezana

 

Η ζωή σου είναι πολύτιμη!

Γιατί πρέπει να υπάρξει ενημέρωση για την σχολική ομοφοβία;

(Μια πραγματική ιστορία, έτσι όπως την αφηγείται ένα παιδί 11 χρονών. Αυτά τα περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά και διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας και εμείς αδρανούμε ως ηθικοί αυτουργοί, συνυπεύθυνοι στα καθημερινά εγκλήματα εις βάρος των ψυχών των παιδιών μας)

«-Ξύπνα!

-Δεν μπορώ, είμαι άρρωστος.

-Μια χαρά είσαι, ξύπνα θα πάς σχολείο!

-Δεν θέλω να πάω σχολείο…

-Μέχρι να επιστρέψω, θέλω να είσαι ντυμένος.

Χριστέ μου! Η πρώτη μέρα στο γυμνάσιο!»

Αλήθεια, δεν θέλω  ούτε καν να το σκέφτομαι, το τι θα περάσω…  Με ποιόν θα κάθομαι μαζί στο λεωφορείο! Κανένας δεν θα θέλει να καθίσει μαζί μου. Η Έλενα σίγουρα θα κάθεται με τη Μαρία. Ο μόνος πιθανός είναι ο Κυριάκος και εγώ δεν θέλω με τίποτα να καθίσω μαζί του, δεν θα ‘χουμε τίποτα να πούμε ή θα αρχίσει να μου μιλάει για το ποδόσφαιρο και εγώ δεν θα καταλαβαίνω τίποτα και παρόλα αυτά θα πρέπει να προσποιούμαι ότι μ’ αρέσει κι ότι συμμετέχω. Άσε που και να ήθελα, σιγά μην θέλει να καθίσει μαζί μου… Κι όμως, η αλήθεια είναι πως δεν έχω και πολλές επιλογές σ’ ότι αφορά τους συμμαθητές μου κι οι υπόλοιποι που είναι μεγαλύτεροι, ήδη θα τα έχουν κανονισμένα μεταξύ τους.  Η μόνη προσωρινή λύση είναι να καθίσω με την Άντρια που δεν μιλάει σχεδόν ποτέ και που ούτε μαζί της θα θέλει να καθίσει κανείς. Αφού φτάσουμε στο καινούργιο μας σχολείο, θα μας χωρίσουν σε τάξεις και δεν θέλω καν να σκέφτομαι τα πιθανά σενάρια.

«-Το λεωφορείο θα είναι εδώ σε δυο λεπτά, έλα να φας πρόγευμα!

– …έρχομαι!  Δεν θέλω τίποτα.

-Θα αρρωστήσεις! Και πρόσεξα πως δεν τρως τίποτα τις τελευταίες μέρες.

-Μια χαρά είμαι, θα φάω στο σχολείο. Φεύγω, θα σε δω το μεσημέρι μαμά, γεια σου!»

Πάλι καλά που η στάση είναι κοντά στο σπίτι μου, είναι από τις πρώτες στάσεις του λεωφορείου και τώρα είναι σχεδόν άδειο. Σκέφτηκα να καθίσω στα πίσω καθίσματα για να μη βλέπω και να μην με βλέπει κανένας. Σύντομα όμως το λεωφορείο ξεκινάει και άρχισε να γεμίζει από ενθουσιασμένες φωνές και γέλια που ηχούσαν στα αυτιά μου, σαν βουητό που έρχεται να με πνίξει.

«-ΕΣΥ! Εξαφανίσου από τα πίσω καθίσματα για να μη σου σπάσω τα κόκκαλα. Πίσω κάθονται οι άντρες!

-Υπάρχει θέση απέναντι αν θες να καθίσεις. ( Η φωνή μου βγήκε βραχνή από φόβο, ήξερα ότι ο Παναγιώτης  δεν σήκωνε πολλά – πολλά και δεν το είχε για πολύ να με τυλίξει στις μπουνιές.)

-Σκάσε! Δεν θα μου πεις εσύ που θα καθίσω ηλίθιο κοριτσάκι. Εξαφανίσου αμέσως! Πήγαινε μπροστά να μιλήσεις με τις φίλες σου που έχετε κάτι κοινό να συζητάτε. ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!»

Κατάλαβα τότε, πως δεν μ’ έπαιρνε άλλο. Ερχόταν απειλητικά με τη γροθιά του σφιγμένη, προς το μέρος μου. Πετάχτηκα αμέσως πάνω και κατευθύνθηκα στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου, όπου οι πλείστες θέσεις ήταν κρατημένες και κάθονταν μόνο τα κορίτσια.  Λυπήθηκα πολύ που κατάλαβα πως ούτε κι αυτές δεν ήθελαν να καθίσω μαζί τους, λες κι είχα μεταδοτική ανίατη αρρώστια και θα τις κολλούσα.

«-  …και μην τολμήσεις να ξανά καθίσεις πίσω, γιατί θα σε θάψω ζωντανό!»

«Κι αυτό είναι μόνο η αρχή» σκέφτηκα μέσα μου. Στο μυαλό μου στροβίλιζε το ρητό που λέει πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Η πρώτη κιόλας μέρα ξεκίνησε ακριβώς όπως τη φοβόμουνα ένας αληθινός εφιάλτης.

Κατέληξα να κάθομαι δίπλα από την Άντρια, που κι αυτή φαινόταν φοβισμένη για το άγνωστο που θα ακολουθούσε την πρώτη μέρα. Ήθελα τόσο πολύ να διαβάσω τις σκέψεις της. Να καταλάβω τί κρύβει μέσα της, γιατί ήταν τόσο απόμακρη και δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ. Ήξερα ότι το τελευταίο που θα ήθελε εκείνη την ώρα ήταν να ανοίξουμε την οποιαδήποτε συζήτηση, το κατάλαβα από τα μάτια της. Έτσι έμεινα εκεί σιωπηλός για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση. Αναρωτιόμουν μέσα μου, αν η Άντρια ένιωθε τόσο απαίσια, όσο και εγώ με αυτό τον άκαρδο αποκλεισμό από τους υπόλοιπους. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι σκεφτόταν και αυτή ακριβώς το ίδιο με μένα αλλά δεν μας έπαιρνε καθόλου να το συζητήσουμε και ειδικά μέσα στο λεωφορείο, με όλους τους υπόλοιπους γύρω μας.

Βυθίστηκα κι εγώ τότε στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν ότι ολόκληρη η χρονιά θα περνούσα μαρτυρικά υπό τις συνεχείς απειλές του Παναγιώτη και της παρέας του, που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να με ξυλοκοπήσουν, είτε επειδή έτσι τους έκανε κέφι, είτε επειδή η παρουσία μου και μόνο, θα έθιγε τάχα τον ανδρισμό τους. Στην ουσία όμως, ήξερα πολύ καλά ότι όλο αυτό γινότανε μόνο και μόνο γιατί δεν τολμούσαν να τα βάλουν με τους πιο δυνατούς κι ότι εγώ λόγω του ότι ήμουν μικροσκοπικός κι αδύναμος, θα μπορούσαν να με σπάσουν στο ξύλο μόνο και μόνο για επίδειξη κάλπικου ανδρισμού στους υπόλοιπους. Αναρωτιόμουν από που να πήγαζε όλο αυτό το μίσος που έβγαζαν. Ενστικτωδώς ήξερα πολύ καλά, ότι ο Παναγιώτης ήταν μόνο η αρχή, σειρά θα έχουν και τα υπόλοιπα μαγκάκια από τα άλλα χωριά που θα συναντούσα στο Περιφερικό Γυμνάσιο της περιοχής μου. Έπιασα τον εαυτό μου να τρέμει και μόνο από τον συνειρμό μου και προσπαθούσα να ελέγξω το άγχος μου, να ηρεμήσω και να σταματήσω να τρέμω, πριν με πάρουν χαμπάρι και γίνω το περίγελο για ακόμη μια φορά.

Με το που έφτασε το λεωφορείο, βιάστηκα να κατέβω πριν εμφανιστούν μπροστά μου τα μαγκάκια των πίσω θέσεων. Δεν ήθελα ούτε καν να διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, φοβόμουνα μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα περνούσαν από δίπλα μου και θα με κοιτάξουν. Κατέβηκα λοιπόν βιαστικά και τραβήχτηκα μόνος μου σ’ ένα απόμερο σημείο, περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι για να συγκεντρωθούμε όλοι και να μας χωρίσουν σε τάξεις. Ένιωθα το κάθε λεπτό, σαν αιωνιότητα και παρακαλούσα, να μην περάσει κανείς τους από δίπλα μου και ξεκινήσουν πάλι τα ίδια. Παρόλο που ήταν για πολλούς μια καινούργια αρχή και μπορούσα να διακρίνω μια κάποια αγωνία στα πρόσωπα κάποιων, οι πλείστοι κουβαλούσαν ένα μεγάλο χαμόγελο χρωματισμένο σε πρόσωπα γεμάτα ενθουσιασμό. Ένιωθα μια απίστευτη ζήλεια . Ήθελα τόσο πολύ να νιώσω λίγη ανακούφιση και λίγη χαρά, να μπορέσω να μιλήσω σε κάποιον, αλλά ήξερα ότι οι πιθανότητες μου ήταν μηδαμινές.

Κι όπως ταξίδευα στις σκέψεις μου νιώθω ξαφνικά κάποιον να με σπρώχνει και να μου λέει:

«Δεν άκουσες το κουδούνι;

-Α, όχι, αφαιρέθηκα, απάντησα.

-Πρέπει να πάμε στη συγκέντρωση στην κεντρική αυλή.

– Πάμε μαζί τότε, νομίζω είναι στο βάθος αριστερά.

-Ναι, πάμε.»

Ήταν η Μαρία, συμμαθήτρια μου από το δημοτικό. Πάλι καλά που με βρήκε στο δρόμο της και μου φώναξε. Βρήκα την Άντρια ξανά ανάμεσα στο πλήθος να στέκεται μόνη της, την πλησίασα και στάθηκα πλάι της. Η Μαρία χάθηκε μέσα στο πλήθος για να βρει τις φίλες της. Ξεκίνησαν τότε να φωνάζουν ονόματα για το κάθε τμήμα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα. Παρακαλούσα να μην είμαι με κάποιον ανεπιθύμητο στο ίδιο τμήμα. Άκουσα καμιά δεκαπενταριά ονόματα και μετά το δικό μου. Ευτυχώς οι προσευχές μου έπιασαν τόπο. Δεν είχα κανέναν στο τμήμα μου απ’ όσους φοβόμουνα. Για καλή μου τύχη η Άντρια ήταν στο ίδιο τμήμα με εμένα και καθίσαμε μαζί. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση για το ότι τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μια κάποια καλύτερη τροπή.

Στο τμήμα μου γνωρίστηκα με τον Αντρέα. Μιλήσαμε στο διάλειμμα και ανακουφίστηκα γιατί κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνος μου σ’ αυτή τη γη κι επιτέλους βρήκα κάποιον που θα μπορούμε να επικοινωνούμε στα ίδια επίπεδα. Ο Αντρέας είχε ακόμη χειρότερη φήμη από εμένα και στο διάλειμμα το διαπίστωσα, όταν κάποιος από το παλιό του σχολείο, πέρασε από δίπλα του και του φώναξε το όνομα του μ’ ένα περιπαικτικό, γυναικείο τόνο στη φωνή . Τότε κατάλαβα ότι με τον Ανδρέα βρισκόμασταν στη ίδια μοίρα, και ίσως περισσότερο αυτός λόγω του ότι είχε πολύ θηλυκή συμπεριφορά.

Στις αρχές περπατούσαμε στο σχολείο τα διαλείμματα και μιλούσαμε με τις ώρες σε ότι αφορά τη ζωή μας. Δεν μιλήσαμε ποτέ για την σεξουαλικότητα μας αλλά ούτε και για κορίτσια μιλούσαμε. Μεταξύ μας ξέραμε, πως δεν υπήρχε λόγος να κοροϊδευόμαστε και να προσποιούμαστε. Η δική μου συμπεριφορά δεν με πρόδιδε για την σεξουαλικότητα μου παρά μόνο το ότι δεν μου άρεσε να κάνω παρέα με αγόρια και να μιλώ για αυτοκίνητα και ποδόσφαιρα.

Αφού πέρασαν περίπου δύο μήνες και συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα μεταξύ μας, αποφασίσαμε να μην βγαίνουμε από την τάξη τα διαλείμματα παρά μόνο για να πάμε στην κυλικείο. Είχαμε χωρίσει τις μέρες και πήγαινε τη μια μέρα ο ένας και την άλλη ο άλλος. Το βλέπαμε ότι είχαμε γίνει το περίγελο των αγοριών και το αντικείμενο σχολιασμού των κοριτσιών, απ’ όπου κι αν περνούσαμε μαζί. Έτσι αποφασίσαμε να μην βγαίνουμε έξω χωρίς να έχουμε ισχυρό λόγο, ξέραμε κι οι δύο ότι θα ήταν εφιάλτης να περπατάμε μαζί στους διαδρόμους του σχολείου.

Μια μέρα, χτυπάει το κουδούνι στις 09:00π.μ. για το πρώτο διάλειμμα κι όλοι ξεχύνονται για την κυλικείο. Σηκώθηκα κι εγώ , πήρα χρήματα από τον Αντρέα και ξεκίνησα για την καντίνα. Ήταν η δική μου σειρά για να αγοράσω κολατσιό. Στο διάδρομο βρίσκω τον Στέλιο και παρά την προσπάθεια μου να τον αποφύγω, μου έφραξε επιδεικτικά το δρόμο και δεν με άφηνε να προχωρήσω. Δεν ήξερα τι να κάνω! Προσπάθησα να πάω από γύρω αλλά εκείνος συνέχισε να με εμποδίζει και να με σπρώχνει. Δεν μπορούσα να βγάλω άχνα από το φόβο μου. Στο τέλος αναγκάστηκα να μιλήσω:

«- Σε παρακαλώ άσε με να περάσω.

–          Πέρνα ρε! Γιατί δεν περνάς;

–          Δεν θα προλάβω, σε παρακαλώ, πρέπει να πάω στο κυλικείο.

–          Γιατί με φοβάσαι ρε; Είσαι άντρας εσύ;

–          Δεν σε φοβάμαι απλώς δεν θέλω καυγάδες, άσε με να περάσω.

–          Α ώστε δεν με φοβάσαι, είσαι πολύ δυνατός δηλαδή; Τώρα θα δούμε πόσο δυνατός είσαι!

–          Σταμάτα! Σε παρακαλώ, μη με χτυπάς.. αχ, άου»

Νόμιζα ήταν ή χειρότερη μέρα της ζωής μου. Μαζεύτηκαν διάφοροι γύρω για να δουν τι συνέβαινε και για να διασκεδάσουν με το «αστείο» περιστατικό. Κατάφερα μες την απόγνωση μου, να δω τον Αντρέα από μακριά να βλέπει, χωρίς βέβαια να τολμά να κάνει κάτι. Η καρδία μου χτυπούσε δυνατά και βρήκα μετά τον εαυτό μου να κάθεται σε μια τουαλέτα κλειδωμένος, γεμάτος θυμό, αγανάκτηση, απόγνωση…

« – Τι έγινε;

–          Τίποτα, γιατί;

–          Μην μου λες τίποτα, εγώ σε γέννησα! Και γιατί είναι ματωμένα τα χείλη σου; Με ποίο τσακώθηκες; Πες μου τι έγινε!

–          Τίποτα απλώς έπεσα και χτύπησα. Γιατί πάντα βγάζεις συμπεράσματα από μόνη σου;

–          Καλά. Άμα θέλεις να μου πεις εγώ εδώ θα είμαι.

–          Σου είπα ήδη.

–          Εντάξει.»

Ήξερα πολύ καλά ότι δεν μπορούσα να κρύψω τίποτα από τη μάνα μου. Μόνο μ’ ένα μου βλέμμα ήξερε τα πάντα. Λες και με διάβαζε ανοιχτό βιβλίο, παρόλη μου την προσπάθεια να κρύψω το οτιδήποτε. Δεν είπα ποτέ τίποτα. Το έθαψα κι αυτό μέσα μου όπως και τόσα άλλα. Ήθελα μόνο να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, ήθελα και γω να νιώσω φυσιολογικός  άνθρωπος για μια φορά, να νιώσω άνετα με τον ίδιο μου τον εαυτό, μα ήμουν απεγνωσμένος.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ερχόταν η μέρα που θα ηρεμούσα απο όλα. Παρακαλούσα μόνο να τελειώσω το σχολείο. Να φύγω για μια άλλη χώρα, που δεν θα με ήξερε κανένας και να ξανά αρχίσω ξανά από την αρχή. Δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα. Ήθελα να μείνω ακριβώς όπως είμαι, αλλά να είμαι μακριά από όλους αυτούς που με πλήγωναν κι επηρέαζαν τη ζωή μου χωρίς να το διαλέξω. Ήθελα να καταφέρω μια μέρα να φτάσω ψηλά και να αποδείξω σε όλους αυτούς τους άθλιους ότι είμαι πολύ καλύτερος απ’ αυτούς.

Κι έμαθα τελικά να προχωρώ μόνος μου. Να μην βασίζομαι σε κανέναν. Να στηρίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις και να κάνω το ακατόρθωτο, κατορθωτό! Σε τελική ανάλυση όλοι αυτοί οι τιποτένιοι, θίγοντας τον εγωισμό μου με έκαναν ακόμα πιο δυνατό. Δεν τα έβαλα ποτέ κάτω. Πείσμωνα όλο και περισσότερο μέχρι που είμαι σήμερα λίγα βήματα πριν απ’ όσα ονειρεύτηκα. Είμαι σήμερα πιο δυνατός από ποτέ και δεν φοβάμαι τίποτα πια. Αναγνώρισα τον κρυμμένο μου εαυτό και νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο κόσμο. Γιατί η ζωή μας είναι πολύτιμη κι άμα πεισμώσουμε μπορούμε να καταφέρουμε πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Να το θυμάσαι: Η ζωή σου είναι πολύτιμη!

Κασάφης

Η αενάως ανέτοιμη(-ανέντιμη) Κυπριακή κοινωνία

Όταν ακούω ακόμα κι απο θετικούς ως πρός το θέμα της ομοφυλοφιλίας την κουβέντα «Δεν είναι ακόμα έτοιμη η Κυπριακή κοινωνία» θέλω να τα κάμω ούλλα λιλίτσια.

ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ ΡΕ;

Κι εγώ τι πρέπει να κάνω δηλαδή;  Να πάρω τα μπογαλάκια μου και να φύγω; Όχι φίλε μου, ενδεχομένως εγω σε προσωπικό επίπεδο για επαγγελματικούς σκοπούς και λόγους να θέλω όντως να φύγω μόνιμα για το εξωτερικό, αλλά δεν είναι ο κάθε Κύπριος ομοφυλόφιλος υπόχρεος να υπόκειται αυτή την άθλια κατάσταση στο 2010. Κάποιοι άνθρωποι είναι συναισθηματικά δεμένοι με τον τόπο τους και τους φίλους τους κι έχουν κάθε δικαίωμα στην ισονομία και την ισοπολιτεία.

Άκους εκεί, δεν είναι έτοιμη η κοινωνία!

ΚΡΙΜΑ!!

Βλέπεις, τώρα θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί εκεί που θα ήθελα να καλέσω ολόκληρη την Κυπριακή κοινωνία στο γάμο μου θα πρέπει να υποστώ το μαρτύριο να γίνω πιό επιλεκτικός ως προς τους καλεσμένους μου! Ε, μα δηλαδή, έλεος, ποιός είπε οτι θα καλέσουμε στο σύνολο της την Κυπριακή κοινωνία και θα ζητήσουμε κι έγκριση;

Ότι υπάρχει μιά μεγάλη μερίδα ρατσιστών και σεξιστών στην Κύπρο που θα ενοχληθούν με την νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών γάμων είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Στο κάτω κάτω εφόσον είμαι γνώστης της κατάστασης, θα κάνω το γάμο μου όσο πιο διακριτικό μπορώ και δεν ενοχλώ κανέναν μέχρι να ωριμάσει η Κυπριακή κοινωνία και να μπορούν όλοι οι ανθρώποι να γιορτάζουν όπως θέλουν το γάμο τους. (ειρωνία)

Βαρέθηκα να ακούω τους ανρώπους να κρύβονται πίσω που μια μάσκα που λέγεται κοινωνία. Κι αν περιμένω εγώ να ωριμάσει η Κυπριακή κοινωνία, να κατανοήσει και να με αποδεχτεί θα πρέπει να ζήσω περίπου γύρω στα 500 χρόνια. Δηλαδή, μέχρι και οι θετικόι αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα θέλουν να μου πούνε: Ξέρεις ρε φίλε, ΕΣΥ δεν δικαιούσαι να είσαι ευτυχισμένος γιατί δεν το δέχεται η κοινωνία. Ευχαριστώ ρε να ΄σαι καλά!

Και ποιά είναι τα διαβήματα που λαμβάνουν χώρα απο το κράτος το ίδιο ούτως ώστε να με δεχτεί κι εμένα η κοινωνία;

Που καταλήγουμε στην τελική;

Συμπέρασμα, δεν έχω που τον ήλιο μοίρα. Κι ενώ πολλάκις έχουν σταλεί επιστολές για επίσημη τοποθέτηση της παρούσας κυβέρνησης επι του θέματος, μας έχουν γράψει στα @ τους. Ούτε καν να απαντήσουν δεν μπήκαν στον κόπο, τόσο χεσμένους μας έχουν. Κι έπειτα εγώ πρέπει να περιμένω την Κυπριακή κοινωνία να ωριμάσει!

Κι αν η Κυπριακή κονωνία δεν δέχεται αυτούς που ανήκουν σε άλλες θρησκίες, τι θα πρέπει να γίνει; Θα απαγορευτεί η ανέργεση ναών άλλων θρησκιών διότι πλήττουν την άθλια Κυπριακή κοινωνία; Αν η Κυπριακή κοινωνία δεν αποδέχεται τα παιδεία με εμπόδια στα σχολεία της γειτονιάς τι θα πρέπει να γίνει; Θα πρέπει να απαγορευτεί στα παιδιά αυτά το δικαίωμα τους στη μόρφωση μέχρι να ωριμάσει η απαράδεκτη Κυπριακή κοινωνία; Κι αν η Κυπριακή κοινωνία δεν είναι σε θέση να δεχτεί παιδειά άλλου χρώματος στους κόλπους της τότε πάλι τι πρέπει να γίνει; Πρέπει τα παιδεία αυτά να μείνουν σπίτι τους και να περιμένουν την γελοία Κυπριακή  κοινωνία να ωριμάσει;

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!